Sommige mensen hebben er geen idee van hoe het is om kinderen met autisme op te voeden. En gelukkig maar voor hen. Want het kan soms knap lastig en moeilijk zijn. Zo hoorde ik zowel gisteren als vandaag een moeder die geen school kan vinden voor haar zoon, en een moeder die een school had gevonden waar het goed ging tot er een nieuwe directeur en juf op school kwam. Dit soort berichten raken mij en halen herinneringen boven waar ik niet blij van wordt. Nadat onze zoon een half jaar niet naar school was geweest, wegens overprikkeling en zich onveilig voelen, werd hij eindelijk na 3 maanden wachttijd opgenomen op een dagbehandeling. Dit verliep met name de eerste paar maanden erg moeizaam. Onze zoon was angstig voor de nieuwe situatie en ging vooral de eerste dagen compleet door het lint. De eerste dag werd hij, vanwege explosief gedrag door 4 man weg getild, en de 2de dag door 3 man uit de auto gehaald. Ik als moeder heb gehuild, vreselijk gehuild, omdat ik wist dat dit niet juist was, en wij zo hadden aangegeven dat onze zoon te angstig was om grote stappen te maken. Uiteindelijk ging men luisteren, en kreeg hij een opbouwplan. De eerste week ging hij voor enkele uurtjes naar de groep, en ik bleef op de gang wachten tot hij klaar was. Met zijn gezicht diep verstopt in zijn capuchon, lukte dit. Elke week kwam er een stapje bij totdat hij het aan kon om daar de gewenste uren aanwezig te zijn, en uiteindelijk zelfs met de taxi er naar toe kon gaan. De opname heeft ruim 9 maanden geduurd, maar met geweldig resultaat. Onze zoon stond super sterk in zijn schoenen en kon”de wereld” weer aan. Maar toen begon de zoektocht. Omdat onze zoon 12 jaar was, moest hij naar het voortgezet onderwijs. We hadden daar best wat moeite mee, aangezien hij bijna 1.5 jaar geen fatsoenlijk onderwijs had gehad. Met behulp van een geweldige vrouw (toen werkzaam bij her REC4.50) zijn we een school gaan zoeken. Ik kan je vertellen dat dat zo makkelijk nog niet is. Onze zoon had VMBO-BK en VMBO-T advies. Voor een aantal vakken was VMBO-T prima maar voor andere vakken zou dat misschien net weer te moeilijk zijn. En nee, onze zoon is niet iemand die makkelijk met zijn handen werkt dus viel Beroeps al snel af.
Zo loop je opeens tegen situaties aan die je van te voren niet zou kunnen bedenken. Voor de ene school is zijn IQ te hoog, op een andere school mochten we niet eens langs komen omdat hij gestapelde problematiek heeft. Dat wil zeggen dat onze zoon naast PDD-nos ook nog ADHD en NLD heeft. De ene school neemt hem niet aan omdat hij mogelijk te complex is, en vervolgens is er een school waarvan wij weten dat hij het niet aan kan. En dan….zijn de scholen in de omgeving op. Vervolgens hadden we een mogelijke school gevonden buiten de regio, maar dan wordt er moeilijk gedaan, omdat je niet in die regio woont, en het kind op de laatste plaats van de wachtlijst terecht komt. Maar liever praat men jou het idee uit je hoofd. Dus er is weinig medewerking. Wij hebben onze zoon toch ingeschreven, en we hebben gebeld en gewacht, en gebeld en gewacht. Hoe onzeker en rot je je dan als ouders kan voelen is niet te beschrijven. Maar we hielden vol. En toen kwam het verlossende telefoontje:”Uw zoon is aangenomen!” Wat een opluchting! Het is ons gelukt. En gelukkig gaat het heel goed met hem op school en hoop dat het voorlopig zo blijft.
Maar als ik nu andere moeder hoor die het niet meer weten, en wanhopig zoeken naar en goed onderwijsplekje, dan wordt ik boos. Zo boos, omdat iedereen maar denkt dat het onderwijs zo goed geregeld is voor onze kinderen. Ja zolang je maar in de maat mee loopt gaat het goed, maar zodra je uit de maat gaat….dan krijg je een hoop te verduren.
Loop je uit de maat, vindt je bijna geen school…
