Wij ouders worden vaak aangesproken over het internet en pc gebruik van onze jongens. Twee van onze jongens spelen vaak op de pc en hebben daar een headset met microfoon op. Zij praten dan met hun vrienden op Teamspeak. Onze oudste zoon speelt al tijden met een aantal jongens die hij zijn vrienden noemt. Ik hoor ook steeds dezelfde namen terug, en als er iets is met een van zijn vrienden dan verteld hij er over. Laats kwam onze zoon vertellen dat Luuk (een vriend) dezelfde problemen heeft als hij. Ook Luuk durfde niet naar school (hij is nu 18) en gaat bijna de deur niet uit. Is soms depressief, verdrietig of heel boos. Vandaag had onze zoon een afspraak bij de Bascule in Amsterdam. Hij zag er vreselijk tegen op, en op het moment dat ik met hem de auto in wilde stappen, trok hij zich terug. “Ik ga niet! Waarom het gaat toch goed met me!! Jij bent altijd veel te bezorgd!” Vele emoties vlogen door me heen. Dit is de laatste instelling waar ik nog kan aankloppen. Zoonlief is 16 en er zijn niet veel instanties die iets voor hem kunnen betekenen. (afgelopen 10 jaar hebben we al heel wat instellingen van binnen bekeken). Boos, verdrietig en machteloos heb ik de afspraak afgebeld, en we mochten weer bellen als hij zich bedacht had. Jeetje wat voelde ik me ellendig. Moest ik hem nu straf geven?? Mag hij niet meer op de pc? Tja..wat voor een straf geef je een thuiszitter van 16 die nergens naar toe gaat? Ondertussen had ik een plekje voor mezelf gezocht en liet gedachten en emoties met me aan de haal gaan. Opeens komt mijn zoon naar me toe: ” Mam…wil je een nieuwe afspraak maken?” Heuhhh hoe dat nu zo? En hij liet me zien wat Luuk naar hem geschreven had op de pc! Zulke bemoedigende woorden, dat hij aan zijn toekomst moest denken en dat hij zich moest laten helpen! En omdat Luuk hem had kunnen overtuigen, heb ik het nummer van de Bascule ingetikt, en heeft hij zelf een nieuwe afspraak gemaakt. Ik ben nu van mening dat internetvrienden ook echte vrienden zijn!
Internetvrienden kunnen ook echte vrienden zijn!
