Wij hebben vandaag de 16de verjaardag gevierd van onze oudste zoon. De leeftijd van 16 is natuurlijk een mijlpaal, en dat moet gevierd worden. Maar ja, soms kan je je afvragen voor wie je het doet? Want onze zoon vind het helemaal niet leuk. Als het aan hem ligt slaat hij het gewoon over of gaat hij iets leuks doen met het gezin. Van te voren geeft hij al duidelijk aan er tegen op te zien. Al die mensen, die voor hem komen, al die handen die hij moet schudden, de visite aankijken en bedanken voor hun komst en voor het cadeau wat ze voor hem mee brengen. Je vader of moeder die je steeds roepen om weer van je kamer te moeten komen, zijn computerspel onderbreken en vriendelijk blijven terwijl je het veel te druk vind. Als iedereen om zes uur ’s avonds weg is, komt hij van zijn kamer en zucht: “Pfff ben ik even blij zeg! Deze dag is bijna voorbij! Morgen is het weer een gewone dag! Ik snap niet waarom al die mensen komen? Omdat ik nu 16 ben? Er veranderd toch niks!” En nee er veranderd niks, want onze zoon zal nu niet op de brommer stappen, of met vrienden uitgaan, of zijn eerste biertje drinken. Hij zal morgen, net als vandaag voor zijn computer kruipen, zijn headset opdoen en kletsen met zijn computervrienden op Team Speak tijdens een spelletje op League of Legends. Hij heeft zeggen en schrijven vier felicitaties op zijn Facebook, maar dat zijn felicitaties van zijn computervrienden, “vrienden” die hij al een tijdje kent. Volgend jaar wil hij zijn verjaardag niet meer vieren. Hij wil wel met het gezin uit eten, en opa en oma mogen ook mee, maar een huis vol bezoek, handen schudden en niet weten waar hij het zoeken moet, dat wil hij niet meer. En ik denk, wat ik best wel jammer vind, maar dat dit voorlopig de laatste verjaardagviering voor hem was. Volgend jaar gaan we kijken voor een gepaste verjaardag, zodat ook hij, zijn verjaardag leuk vind, want wat moet je als je verjaardag eigenlijk helemaal niet leuk vind?
Als jarig zijn niet leuk is…
