Ik zal een lang verhaal kort proberen te maken. Het gaat om 2 jongens nu 13 en 16 jaar met ASS, die al voor een langere periode niet naar school kunnen en dus thuiszitten. Wij, ouders vinden het onwijs jammer dat het volgen van onderwijs op een school, tussen klasgenoten niet lukt, maar hebben het zelf redelijk geaccepteerd. Er is afgelopen jaar zoveel gebeurd en helaas zoveel niet gebeurd, dat je in een situatie terecht komt die je zelf niet makkelijk kan veranderen. Onze beide zonen gaan al jaren moeizaam tot niet naar school. We hebben hulp gezocht bij instellingen, wat jammer genoeg niet veel uitgehaald heeft. Na de zomervakantie mailde ik en belde ik met de school waar onze zoon ingeschreven stond, en de directeur reageerde verrast. Ik vroeg hem om de schoolboeken voor het derde schooljaar, en wie ons aanspreekpunt zou worden. En de reactie van hem was:” Oja Tom hebben we ook nog? Ja jeetje hij staat wel bij ons ingeschreven, maar is niet meer aangemeld. En nee, eigenlijk hebben wij geen boekenpakket voor hem. Een aanspreekpunt kunnen we denk ik niet voor hem regelen, want daar is gewoonweg geen geld en tijd voor. Ik moet maar eens met onderwijsinspectie gaan bellen of met leerplicht over hoe en wat nu, want ik weet het eigenlijk ook niet precies.” Toch heb ik aangedrongen op boeken, en de beste man zou gaan kijken wat hij voor ons kon betekenen en of hij zelf nog een boekenpakket kon maken. Hij zou contact opnemen zodra hij iets had om op te halen en als hij contact had gehad met onderwijs inspectie en leerplicht. Als ik niet gebeld had, had er waarschijnlijk niemand meer naar Tom omgekeken. Ongeveer 2.5 maanden later na mailen en bellen heb ik een half boekenpakketje gekregen van het tweede leerjaar, in plaats van het derde leerjaar. Maar goed, onze zoon kon even aan de slag. Inmiddels hebben wij ook aan tafel gezeten met leerplicht om een traject te vinden die we zouden kunnen bewandelen. Gelukkig werden wij ondersteund door die geweldige mevrouw van het REC4.5. Iedereen is even aardig, denkt mee en uiteindelijk is er een plan. Beide jongens moesten aangemeld worden bij een rec4 school. Een van de beide jongens ging na de zomervakantie dagdelen onderwijs volgen bij Megakids. Zij begeleiden thuiszitters in het onderwijs. En de oudste kreeg 2 keer per week studiebegeleiding vanuit een huiswerkinstituut. Vanaf september 2011 hebben we contact gehad met de rec4 school voor aanmelding, en sinds half februari 2012 is het eindelijk rond. Dit heeft heel wat telefoontjes en gesprekken gekost, en niet alleen van onze kan, maar ook vanuit onze begeleidster, leerplicht en de school. Er moesten trajecten gemaakt worden die rechtsgeldig zijn, ontheffingen aangevraagd worden. De school wilde er zeker van zijn dat alle wegen rechtsgeldig bewandeld werden, en uiteindelijk was de inschrijving rond en kreeg onze oudste zoon zijn derdejaars boekenpakket. Helaas is het nu midden februari en rond juni, juli begint de zomervakantie. Door al deze vertragingen was de datum van inschrijvingen voor staatsexamens overschreden en kan onze zoon geen examens maken dit schooljaar, wat betekent dat het weer een verloren schooljaar wordt, de derde inmiddels. Ik heb een brief geschreven naar de school en onderwijsinspectie, om een signaal af te geven dat deze groep kinderen niet de juiste zorg ontvangen binnen het onderwijs, en dat de wachttijden enorm lang zijn. Wordt ik van de week gebeld door een vertrouwenspersoon van onderwijsinspectie om even over mijn brief te praten. Die mevrouw wilde weten waardoor het kwam dat beide jongens niet naar school gingen, kwam dat door de school of door hun beperking? Die mevrouw wist mij daarna heel mooi te vertellen dat de jongens niet naar school gingen omdat zij elkaar waarschijnlijk beïnvloeden. Nou…het stoom kwam uit mijn oren, en heb deze mevrouw heel boos, maar toch netjes (denk ik) verteld dat ik niet gediend was van haar vooroordelen. En dat ik het heel knap vind dat zij binnen een telefoongesprek zou kunnen helpen om beide jongens weer op school te krijgen, terwijl het ons en vele met ons al jaren niet gelukt is. Ik heb meteen maar aangegeven dat ouders zoals wij niet snel brieven zouden schrijven naar onderwijs inspectie omdat we niet weten waar we ons in begeven. We hebben al zoveel aan ons hoofd, en als je dan nog meer mensen hebt die je veroordelen, die je niet nodig hebt, dan gaan we het wespennest niet opzoeken. Uiteindelijk heb ik haar kunnen uitleggen waarom ik de brief had geschreven, en dat het geen klacht was, geen roep om hulp, geen vraag om veroordeeld te worden, maar om een signaal af te geven dat het onderwijs voor kinderen met autisme nog steeds niet goed geregeld is.
Ons thuiszitters traject!
