Herken je ook het ‘shoppen bij hulpverleners?’ Ken je cliënten of ouders die dat doen? Of herken je jezelf er in? Ik wel, ik heb als ouder ook geshopt bij verschillende hulpverleners. Shoppen wordt vaak bij hulpverlening als een negatieve activiteit gezien. Het wordt vaak gezien als weerstand van ouders, gezien als niet geholpen willen worden.
Ik ben ook een shopper geweest en dat werd me niet altijd in dank afgenomen. Toch ben ik blij dat ik het gedaan heb. We hebben drie jongens met autisme groot gebracht, drie leuke jongens die niet binnen ons onderwijssysteem pasten. Wat een drama, wat een onbegrip en wat een bureaucratie kom je dan tegen.
Je gaat als ouders zijnde driftig opzoek naar goede hulp voor je kind, want alles wat je wilt is dat je kind geholpen wordt, een gelukkig kind mag zijn en gelukkig groot mag worden. Wij zijn zo’n ruime vijftien jaar geleden gestart met het zoeken naar hulp en werden van de kast naar de muur gestuurd. Kregen uiteindelijk een diagnose, en daar moesten we het mee doen. Voor het ene kind kregen we dagbehandeling als advies en voor de ander uithuisplaatsing. En als er een advies tussen zit waar je niet achter staat dan ga je verder zoeken, shoppen naar andere mogelijkheden. Zoeken naar mensen die je wel begrijpen, wel leren hoe je met autisme om kunt gaan, wel inzien dat je kind niet binnen het onderwijssysteem past, zelfs niet op een rec4 school met passend onderwijs. Er zijn wat beschuldigende vingers gewezen naar mij als moeder, ik heb verschillende etiketjes gehad en werd ook veroordeeld tot shopper.
Waarom ga je als ouder shoppen voor je kind? Niet omdat je niet geholpen wilt worden. Maar omdat we ons niet gehoord en begrepen voelde. Omdat we opdrachten kregen die niet bij ons en onze kinderen paste. Omdat we adviezen kregen waar we niks mee konden, niet omdat we niet wilde maar omdat we tegen bureaucratie opliepen, onwil van andere die alleen in onmogelijkheden dachten. Een voorbeeld was dat er een kinderpsychiater bij ons thuis kwam om met onze thuiszittende angstige zoon te praten. Deze vrouw vertelde onze zoon dat als hij niet naar school ging, dat wij ouders een boete krijgen, als hij dan nog niet naar school gaat dan krijgt hij een taakstraf. En vervolgens moest hij naar de gevangenis bij blijvende schoolweigering. En in de verslagen stond dat de jongens school weigerde en moeder een control freak was en shopte bij hulpverlening.
Onze zonen wilde juist graag naar school, maar waren overprikkeld door hun autisme, ze waren een grote brok angst die zich op verschillende manieren uitte. De een werd heel boos tot agressief, de ander verstijfde van angst en de ander werd ziek en kreeg gedragsproblemen met tics. De kenmerken van autisme heb ik geleerd uit boeken, van cursussen en van een paar mensen die door dik en dun achter ons stonden.
Twee van de jongens met een gemiddeld IQ hebben een vrijstelling van de leerplicht gekregen, en de oudste gaat met veel pijn en moeite naar school. We hoeven niet meer te shoppen, we hebben inmiddels de juiste mensen gevonden. Mensen met kennis van autisme, met de zelfde visie en mensen die ons onze eigen regie laten behouden. Want dat is een van de reden dat je gaat shoppen. Je shopt niet omdat je niet geholpen wilt worden. Wij shopte omdat we ons niet begrepen en gehoord voelde. Shoppen in hulpverlenersland is niet altijd verkeerd, het is helaas vaak nodig!