Een tijd geleden kreeg ik op een trainingsmiddag van Anneke Groot van Stichting Horison mee dat je als ouders van kinderen met autisme bloot staat aan oordelen van anderen, maar dat je ook de touwtjes in eigen handen moet houden. Je eigen regie behouden door de touwtjes niet af te geven aan andere die oordelen over je manier van opvoeden, communiceren, denken en doen. Maar oh…wat doen we het makkelijk, die touwtjes uit handen geven, dus ook de regie uit handen geven.
Mensen oordelen en beoordelen elkaar al vele jaren. Ik denk al veel langer dan wij kunnen bedenken, en nog steeds laat ik me raken door deze oordelen. We geven letterlijk de touwtjes aan de ander die iets van ons vind. En wat vind de ander dan van jou?
Het zal altijd anders zijn dan hun eigen ervaringen of waarden en normen, want daar gaat het over. Over waarden, normen, ervaringen, interpretaties, gevoelens, gedachtes, overtuigingen, herinneringen, cultuur enz enz…
Vele discussies worden gevoerd over het opvoeden van kinderen, wat je wel en niet moet doen om je kind zo goed mogelijk groot te brengen. Over onderwijs, is een 6 voldoende of is een 6 onvoldoende, is MBO hoog genoeg of is VWO te laag? Over hoe je je werk moet invullen, of je wel of niet genoeg verdient, en of je wel of niet je collega’s op Facebook mag hebben. Maar ook hoe je om moet gaan met ziekte en herstel, je moet gewoon door gaan, of je moet meer rust nemen.
Afgelopen jaren heb ik veel last gehad van de oordelen van anderen over onze 3 kinderen met autisme. Vooral toen de jongens nog klein waren en wij ouders onzeker waren en het autisme nog niet goed begrepen. Dan wordt je heen en weer geslingerd tussen oordelen, waarden en normen van jezelf en die van anderen. Anderen die je op weg proberen te ‘helpen’ bij het opvoeden van 3 kinderen die geen standaard opvoeding nodig lijken te hebben. En van alles pak je aan, er wordt flink gestoeid met de eigen waarden en normen, goedkeuringen en afkeuringen van hulpverleners, maar ook met bijvoorbeeld die van je mijn echtgenoot. Hoe weet je nou wat goed is? Wanneer de een roept dat je het fout doet, en de ander vervolgens weer roept dat het blijkbaar toch anders moet, maar dat ook niet handig blijkt. Het wordt een wirwar van gevoelens en gedachtes als je niet dicht bij jezelf blijft. Maar hoe doe je dat dan?
Elke keer als ik een oordeel hoor of voel, denk ik aan de touwtjes van een marionet. De marionet dat ben ik, en de touwtjes zijn mijn waarden en normen, mijn regie. De touwtjes zijn van mij, ik geef ze niet meer weg! Ik geef ze niet meer weg maar voel nog steeds als iemand een oordeel velt, over bijvoorbeeld mijn/onze manier van opvoeden, omgaan met onze kinderen, thuiszitters, inmiddels pubers en jongvolwassenen, maar ook met mijn ziek zijn en herstel.
Ik heb me verdiept door middel van het volgen van cursussen en workshops over o.a. autisme, onderwijs, communicatie, heb veel gelezen, verschillende methodes geprobeerd, gespard met deskundigen, en vooral gespiegeld. En als iemand nu oordeelt over onze manier van opvoeden, dan bedenk ik dat het niet aan mij ligt maar aan de ander. De ander verkeert in een hele andere situatie, met andere eigen normen en waarden, met andere eigen ervaringen en overtuigingen. Deze kunnen nooit hetzelfde zijn als die van mij. Ik laat het oordeel los en houdt de denkbeeldige touwtjes vast. En zo bewandel ik mijn eigen weg, zo bewandelen wij onze weg en behouden onze eigen regie! Ja soms stap ik ook nog in de valkuil en reageer ik op een oordeel, maar herstel mijzelf weer door de touwtjes terug te pakken, en mijn eigen dans te dansen!!
