Trots op onze zoon en op ons zelf!

Een jaar of 6 geleden werd ons na 1.5 jaar opname op dagbehandeling van een afdeling voor kinderen met een psychiatrische stoornis, medegedeeld dat onze zoon van toen 7 jaar PDD-nos, NLD en ADHD had, en dat hun advies was om hem uit huis te plaatsen. Hij kon in een instelling opgenomen worden waar meer kinderen zoals hij wonen. Die boodschap kwam binnen als een bom. We kregen ongeveer 4 weken de tijd om er over na te denken, en dat hebben we gedaan. Met veel verdriet hebben we alle voors en tegens afgewogen. Meningsverschillen gedeeld, twijfels geuit, verstand en gevoel afgewogen, en toch 4 weken later waren we het er niet over eens. Wat een impact heeft deze mededeling gehad, wat een beproeving op je relatie. Mijn man vond het meteen geen goed idee,
ik twijfelde over wat wel of niet goed was. Als zo’n instelling dat zegt dan zullen ze wel gelijk hebben, zij hebben toch ervaring op dit gebied? Wat zijn de opties? Uiteindelijk kozen wij niet voor een uithuisplaatsing, en de reden was dat we vonden dat we nog niet alles hadden geprobeerd. Er zou toch wel meer zijn dan alleen maar een uithuisplaatsing? Bij het vermelden dat wij niet mee gingen in het advies, werd ons netjes verteld dat de behandeling bij deze instelling dan zou eindigen. Hoe verder? Tja dat moesten we dan maar zelf uitvinden. Zij vonden dat ze niets meer konden doen, en ons adviseerde om onze zoon uit huis te plaatsen. Nu wij 6 jaar verder zijn, zijn we zo blij dat we het advies niet opgevolgd hebben. Het was zwaar, zoeken naar de juiste hulpverlening, uitvinden dat PGB bestond, uitvinden wat je daar mee kon doen. Geschikte scholen vinden, medicatie proberen, wederom 9 maanden opname op een dagbehandeling, deskundige en leerkrachten tegen komen die hem niet begrepen. Alle moeilijkheden die je je kan bedenken zijn we tegen gekomen. En we hebben ze als gezin overwonnen. Onze zoon is gelukkig nog bij ons thuis, en het gaat goed met hem. En het gaat goed met ons. Wij hebben hem geaccepteerd zoals hij is, we hebben geleerd hem te begrijpen en we genieten elke dag van hem. We zijn trots op wat hij kan en wat wij hebben behaald. Ik ben trots op mijn verkregen autibril, want zonder zouden we het niet gered hebben. We hebben geleerd zijn beperkingen te zien, en te leren hoe daar mee om te gaan. Het is zo mooi dat onze zoon nu kan aangeven waarom iets mis gaat en kan vertellen wat hij moeilijk of lastig vind. Om te kunnen zien wanneer het mis kan gaan, en dan maatregelingen te nemen zodat het niet mis gaat. Ook het samen zoeken naar oplossingen om problemen te voorkomen. Voorlopig zijn we nog niet klaar, want onze zoon is nu 13 en gaat al enigszins puberen. Een puber met autisme is ook weer een uitdaging. Een uitdaging die wij graag aangaan. Want als we dit hebben gered dan kunnen we het volgende ook wel aan.