Een witte gang.

Het is 16.15 uur en moet om 18uur werken. Dat betekent dat ik om 17.30uur de deur uit moet.
Snel ga ik aan het avond eten beginnen zodat ik ook nog wat kan eten,voordat ik naar mijn werk ga.
Mijn zoon Nick ( PDD-nos) was met een vriendje aan het spelen, en kwam vragen of dit vriendje mocht blijven slapen, het is tenslotte vakantie. Dit vond ik geen goed plan, omdat we de volgende ochtend vroeg naar de tandarts moeten. Ik weet dat “nee” lastig is voor Nick, maar toch is mijn antwoord nee! Boos loopt hij weg, naar de gang, tierend dat hij nooit wat mag. Hoor ik een plof, en daarna:” Ik wil niet meer leven, alles gaat fout!” Benieuwd wat nou die plof was, en waarom Nick opeens zo reageert, ga ik naar de gang en schrik me rot. Er stond een pot verf op de trap, en die lag nu verspreid over de vloer. Oh wat een bende. Boos, pak ik een emmer, stuur ik de andere 2 broers weg, en probeer met doekjes en water de boel op te ruimen. Nick moest me helpen, met het gevolg, dat we allebei met handen vol witte verf in de gang zaten, en het werd alleen maar erger.
Roepend naar Stephan (asperge) dat hij de buurman even moet halen, voor hulp. Maar die neemt de telefoon aan, en verteld mij vrolijk dat paps wat later thuis komt, en nog in Rotterdam zit. Paniek slaat bij mij toe: “maar ik moet werken!” Gelukkig loopt Melvin wel naar de buurman, die meteen met doeken en terpentine aankomt. De reddende engel! Eerst maakt hij Nick zijn handen schoon, want die liep aardig te wapperen met al dat verf, daarna kregen mijn handen en poets beurt. Ondertussen baalde ik als een stekker, mijn aardappelen aangebrand, en de klok tikt maar door. Snel bel ik oma, om te vragen of die kan komen, ze komt wel maar moet zelf ook om 18uur weg. Nou ja beter iets dan niets!
Ondertussen zat Stephan boos in de tuin, want hij kon niet bij zijn nieuwe diabolo, deze lag in de schuur, maar daar was onze reddende engel bezig de laminaat vloer van witte verf te ontzien.
Nick wilde boven spelen, en moesten we steeds wegsturen. De boodschap kwam niet helemaal aan, blijkbaar!
Oooh wat een chaos! De buurman stuurde mij naar de keuken om te gaan eten, terwijl hij de boel poetste.
Ik kon gelukkig nog een hapje eten, en paps moest het maar even uitzoeken, als hij thuis kwam. Toen kwam Nick:” Mijn vriend mag nu vast niet blijven slapen he?” Grrrrrr1,2,3,4-10!
Dank zij de buurman, kwam ik toch nog op tijd op mijn werk, en mijn man was net effe over 18uur thuis.
Eind goed al goed!
BUURMAN BEDANKT!