Afgelopen schooljaar zat onze zoon thuis met een vrijstelling op basis van 11G. Hij kreeg van school boeken mee naar huis, en werkte samen met zijn PGB begeleidster Marieke deze boeken door. Hij startte met Engels en biologie. Engels ging goed, maar biologie stopte hij vrij snel mee, omdat hij het te moeilijk vond. Onze zoon maakte een IVIO examen Engels op school en slaagde met vlag en wimpel! Voor de zomervakantie zat hij lekker in zijn vel en bedacht dat hij misschien wel weer naar school zou willen gaan. Op school werd een plan gemaakt samen met samenwerkingsverband, leerplicht, ons ouders en orthopedagoge van school om aan de terugkeer naar school te werken. Onze zoon ging niet mee naar deze overleggen omdat het onvoorspelbaar is en hij daar angst voor voelt, maar thuis had ik hem al goed uitgevraagd wat hij zou willen en hoe hij het zou willen. Met zijn behoeftes in mijn hoofd zoals een rustige klas, een opbouwprogramma, invulling van het rooster, zijn we tot een plan gekomen, met redelijke haalbare doelen, zoals kennis maken met de mentor, keuze van de vakken en het maken van een beroepskeuzetest.
De zomervakantie kwam, en daar heeft iedereen van genoten. Een ruime week voor het einde van de zomervakantie liep de spanning op bij onze zoon. Hij was soms wat kribbig, reageerde onaardig als ik wat zei, en was moe. Op een avond bestelde we een pizza met extra salami die bezorgd werd. Toen hij de pizza zag was het anders dan wat hij gehoopt had en hij sloeg helemaal door, gooide de pizza op de grond en begon erop te stampen. Ik ben maar even weggegaan want ik wist dat als ik reactie geef op welke manier dan ook dat het alleen maar erger wordt. Ik wist dat dit de overprikkeling was die was opgebouwd, waarop ontlading volgde. Ik ben diezelfde avond weggegaan en kwam rond 22.30 uur weer thuis en ben bij onze zoon gaan kijken. Meteen bood hij zijn excuses aan en vertelde dat hij zichzelf niet meer in de hand had. Maar hij had alles zelf weer netjes opgeruimd en schoongemaakt. ‘Waar komt dit nou vandaan?’ vroeg ik hem. ‘Ik weet t niet, ik denk omdat ik naar school moet en daar angst voor heb.’ Dit bevestigde wat ik ook al dacht. We hebben samen nog even zitten kletsen en N vertelde dat hij ondanks alles toch wil proberen om naar school te gaan. Dat was een goed teken want de vorige keren gaf hij meteen al aan niet naar school te willen gaan. Vanaf de basisschool was dit school nummer vier die N bezocht. Daarnaast heeft hij twee maal dagbehandeling gevolgd met goed resultaat. Echter bij terugkeer naar school ging het steeds weer mis. N werd regelmatig onderschat omdat hij verbaal sterk is, maar performaal eigenlijk zwak is. Hij heeft moeite met concentratie en is zintuigelijk prikkelgevoelig. En voelde zich niet veilig op school, omdat de kinderen onvoorspelbaar voor hem zijn. Zo is hij eens van de trap geduwd, en toeschouwer geweest van een vechtpartij tussen leerlingen.
Voor dat de school al echt begon had ik met zijn mentor geregeld dat N een opbouw programma kreeg. Dit om te wennen aan een nieuwe structuur en regelmaat, maar ook om rustig kennis te maken met zijn klas genoten. N heeft een schooljaar thuis gezeten, waardoor N het moeilijk vol kan houden om direct zes uur op school aanwezig te zijn. Op dinsdag was een intake gesprek met de mentor, en op woensdag zou hij met de eerste twee lesuren starten. Toen het eenmaal dinsdag was, was er weinig beweging te krijgen in N.
N is inmiddels 17 en een kop groter dan zijn moeder, maar nog zo bang voor faalmomenten. Hij heeft op vier scholen gezeten en iedere keer probeerde hij zich bij een groep te voegen, maar hij snapte hun niet, hun doen en laten, de invulling van de lessen, opmerkingen van de leerkracht, keer op keer probeerde hij het. Regelmatig vroeg hij waarom ze op school zoveel tv en film keken. Dat was zonde van de tijd, die hij op een andere manier misschien beter kon besteden. N had niet in de gaten dat hetgeen zij op tv bekeken te maken had met de lesstof.
Aangezien ons gezin met drie jongens met een diagnose al 14 jaar kampt met moeilijk naar school gaan en thuiszitten, besloot ik na jarenlang gesprekken voeren met scholen hulpverlening en organisaties, niet begrepen worden, dreigingen van uithuisplaatsing, er ook geen werk meer van te maken. Ik was moe, zo moe van alles dat ik er geen gat meer in zag. S heeft nu drie jaar een ontheffing en werkt in een winkel en leert een vak per schooljaar en doet dan ook IVIO examens. M heeft twee jaar thuis gezeten en gaat nu naar 5Havo.
Iets van slag belde ik de school om te vertellen dat N niet kwam en dat ik wel weer contact zou opnemen, en ik belde met Megakids die ons een aantal opties doorgaf. We gaan een leerplichtontheffing op basis van 5A aanvragen omdat terugkeer naar school momenteel geen optie is. N heeft al zoveel pogingen gedaan om naar school te gaan, en telkens weer loopt hij vast. Ik startte met een belronde en belde de leerplichtambtenaar waar we goed contact mee hebben, en ze begreep de situatie en stuurde via de mail de aanvraagformulieren toe. Ik belde de CJG coaches van de gemeente, en ook daar kreeg ik ook gehoor. Het PGB werd aangepast naar 4 dagdelen groep zodat N naar de dagklas van Megakids kan gaan. Een dagbesteding voor kids en jongeren met autisme met educatieve elementen. Inmiddels had N bedacht met welke vakken hij wil gaan starten ik belde weer met school, en mocht alvast wat boeken komen halen. Sandra van Megakids nam alles door met N en er de start is gemaakt en de rust is wedergekeerd. Zodra de ontheffing helemaal rond is zal N uitgeschreven worden op school, iets waar ik vorig jaar niet aan mee wilde werken. Maar nu na 13 jaar hobbelen en thuiszitten en proberen en weer falen, is het tijd om op een andere manier onderwijs te volgen. Jammer genoeg heeft onze ander 17 jarige zoon deze weg niet zo kunnen bewandelen, omdat er geen budget gegeven werd voor onderwijs op een andere locatie, en de PGB mocht niet gebruikt worden voor de dagklas. Hij zat letterlijk op de bank en alles kosten en inzet waren voor ons zelf. Maar het gaat goed met hem, en ook hij vind zijn weg in onze maatschappij. En dat verwacht ik ook met N, ook hij komt er wel, alleen niet via de wegen die hij normaal gesproken zou moeten bewandelen.
Sommige kinderen passen echt niet binnen ons onderwijssysteem, maar via een omweg komen ze er ook. Helaas is onze maatschappij er alleen nog niet aan toe om deze kinderen te willen helpen. Kinderen moeten naar school of krijgen een ontheffing 5A omdat ze niet leerbaar zouden zijn. Passend onderwijs is nog lang niet passend! Maar ik merk dat we stapje voor stapje voor uit komen. Maar de stapjes zijn zo klein dat sommige kinderen er geen baat meer bij hebben, en ouders ten onder gaan aan onbegrip en dreigementen. Ouders die gaan verhuizen en zelfs gaan emigreren om hun kind van onderwijs te kunnen voorzien. Afgelopen jaren hebben wij met het water aan de lippen gestaan, we hebben keihard moeten zwemmen om niet te verzuipen, en helaas zijn er nog steeds ouders die op het randje van verzuipen staan. Gewoonweg omdat er geen begrip en kennis van autisme en hoogbegaafdheid is. Kinderen moeten tegen wil en dank de schoolgebouwen in terwijl ze daar diep ongelukkig van worden. De ouders van deze kids gaan door tot ze er bij neervallen, voor het welzijn van hun kind. Ik hoop en wens dat er een dag komt dat Sander Dekker toestemming geeft en budgets vrij maakt voor thuisonderwijs, onderwijs op een andere locatie en passend onderwijs op school. Onderwijs voor elk kind op welke manier dan ook! Wij zijn er klaar mee, na ruim 13 jaar strijden en zoeken naar mogelijkheden.
Het zijn de meest moeilijke jaren van ons leven geweest! Niet eens dat de kids autisme hebben. Maar de strijd voor recht op onderwijs!