Een aantal jaar geleden zaten wij met 2 thuiszitters. Vanaf groep 1 op de basisschool tot op heden gaan onze kinderen moeizaam naar school. Niet omdat ze weigeren, maar vanwege de beperkingen waar ze tegen aanlopen vanuit het autisme. Ze wilde juist graag naar school en mee doen met de andere. Maar ze raakte op school steeds weer zwaar overprikkeld. En wat we ook bedachten en probeerde aftestemmen met school het wilde maar niet lukken. Wanhopig gingen we opzoek naar hulp. En die vonden we bij een grote instelling. We werden gehoord en gesteund, en kregen adviezen mee die we probeerde op te volgen. Blind gingen we mee in de adviezen, tenslotte waren zij de deskundige hulpverleners, waar je op vertrouwd. Een van de adviezen voor ons was structuur aanbrengen en de kinderen van 9.00 tot 15.00 uur een bepaalde manier van onderwijs geven, of met onderwijstaakjes bezig te zijn. Wij hebben een zorgintensief gezin van 3 kinderen met autisme, waarbij we toentertijd wekelijks gesprekken moesten voeren op verschillende scholen of bij een instelling. We waren nog in de ontdekkingsfase van het autisme, en leefde van dag tot dag onder grote spanning en druk. Met wat hulp van PGB begeleiders kwamen we een heel eind op weg, maar makkelijk was het niet met 2 kinderen die zwaar overprikkeld waren, gedragsproblemen lieten zien en flink in de weerstand stonden. Boeken , huiswerk en nakijkwerk via school verliep moeizaam. Dus sprokkelde we zelf wat materialen bij elkaar. Er werd een planning en een rooster gemaakt van werkjes, activiteiten en tv programma’s die met onderwijs te maken hadden. Het volgende advies wat we kregen was het niet gezellig maken thuis. Maar het was helemaal niet gezellig thuis. We liepen met z’n allen op eieren! Toch volgde we ook dit advies, en waren op zoek naar hoe we het dan niet gezellig konden maken, met het doel dat als het thuis niet gezellig was dan wilde de kinderen vanzelf wel weer naar school.
Achteraf gezien kan ik mijzelf wel voor de kop slaan! Wat een slecht advies was dit. En erger nog, nu 10 jaar later hoor ik dat ouders van thuiszitters dit advies nog steeds krijgen. En deze methode komt uit een boekje van ik weet niet hoeveel jaar oud. Onze oudste zoon heeft het er nog wel eens over. “Mam weet je nog, dat jullie het thuis ongezellig moesten maken? Dit vond ik heel erg, want thuis was de enige plek waar ik me prettig voelde!” En ja dat was zo! Kinderen met autisme die overprikkeld zijn zoeken hun veilige plek, en die is meestal thuis, op hun eigen rustige kamer. Het advies om het thuis ongezellig te maken heeft alleen schade opgeleverd, en niet tot het uiteindelijke beoogde doel: Terug keer naar school! Terugkeer naar school lukt alleen als het kind niet meer overprikkeld is, zich veilig, begrepen en gerespecteerd voelt.
Vanuit de hulpverlening wordt binnen korte tijd alleen gewerkt aan terugkeer naar school, terwijl deze kinderen veel meer tijd, ruimte en rust nog hebben om weer tot ontwikkeling te komen. En dan is het de kunst dat de leerkracht op school met voldoende kennis het kind weer op kan pakken. De tools geeft om samen door de schooljungle te komen. Want wat er gebeurd is dat het kind weer met volle moed naar school terug keert en vervolgens aan haar/zijn lot wordt over gelaten. Er miscommunicaties plaats vinden, er gebrek aan autisme kennis is, ouders niet gehoord en betrokken worden, het kind op sociaal gebied en/of zintuigelijk overprikkeld en mogelijk ziek worden, of moeilijk gedrag laten zien. En dan is de cirkel weer rond.
Kinderen met autisme zijn kwetsbaar en hebben mensen om zich heen nodig die hen verder helpen. Juist omdat het soms voor hen zo moeilijk is om het zelf te verwoorden. Als zij goed in hen vel zitten, zullen ze het soms wel goed kunnen, maar op het moment dat overprikkeling aan de orde is, hebben zij iemand nodig die het voor hen kan verwoorden. En wat zou het toch geweldig zijn als er dan naar elkaar geluisterd wordt en er in mogelijkheden en uitzonderingen gedacht kan worden. Helaas is het Passend Onderwijs nog niet zover. Maar we blijven streven!!