Afgelopen week sprak ik een alleenstaande moeder van een dochter van 13 jaar. Haar dochter gaat al jaren moeizaam of niet naar school. Ze is opgenomen geweest, heeft onderzoeken gehad, maar er komt geen duidelijke diagnose uit. Moeder verteld dat haar dochter een hoog IQ heeft, moeizaam met autoriteit om kan gaan, school nutteloos vind en zintuiglijk zeer gevoelig is. Haar dochter zit nu al maanden thuis en krijgt mondjesmaat onderwijs. Moeder was allang blij dat ik haar kon vertellen dat wij ook twee thuiszitters hebben, en dat er veel onbegrip heerst over kinderen die (tijdelijk) niet naar school kunnen. Zij vraagt aan mij of ik nog ideeën heb, en ja die heb ik wel, maar dan heb je een diagnose nodig. Tenzij je genoeg geld hebt om mensen particulier in te huren, maar als alleenstaande moeder zal ze waarschijnlijk ook geen overlopende portemonnee hebben. Ik heb wel ideeën om hulp te vinden, maar zij is al met een instelling bezig die haar telkens weer iets anders verteld. Dan zou haar dochter hier opgenomen worden, en dan later weer ergens anders. In verband met wachtlijsten veranderd telkens het plan, en gebeurd er niets. Omdat haar dochter geen diagnose heeft kan zij geen PGB aanvragen, en kan zij geen aanspraak maken op bepaalde voorzieningen, want je kan je daar alleen aanmelden als zij een diagnose heeft.
Ik weet nog dat wij ooit eens bij een instelling waren, omdat we het gevoel hadden dat ons kind anders was. Zij gaven aan dat een diagnose niet veel toevoeging zou hebben. Nu vind ik ook dat het niet zoveel uit maakt welk labeltje onze zonen dragen. We kijken tenslotte naar wat ze nodig hebben om te kunnen ontwikkelen. Maar besef me wel dat we dankzij die labels ook de juiste en gewenste zorg kunnen inkopen of krijgen. Dat we juist met behulp van deze label een PGB konden aanvragen.
Men wil niet dat onze kinderen gelabeld worden, maar zonder label blijkt datbijna alle deuren dicht blijven!
Deur open of deur dicht.
