Waarom moeten ouders zich continu verdedigen? Nu ik me wat meer in het onderwerp ADHD verdiep zie ik steeds terug komen dat ouders melden ‘liever geen medicatie te geven’. Doen ze dit om zich te verontschuldigen? Waarom mag je als ouders het niet goed vinden dat je kind voor zijn of haar ADHD medicatie krijgt. Iemand anders krijgt toch ook medicatie of een behandeling voor het geen waar hij last van heeft, of wat hem of haar beperkt in zijn of haar functioneren?
En ja sommige artsen en psychiaters schrijven iets te snel medicatie voor. Ook dat hebben wij meegemaakt. Maar de meeste ouders overwegen zeer goed wat de voor- en nadelen zijn. Wij zijn na een half uur onderzoek bij een psychiater (dit was toen voor onze oudste zoon, die achteraf geen ADHD had), die binnen die tijd de diagnose ADHD gaf, ook niet meteen overstag gegaan voor medicatie. Nee, we zijn verder gaan zoeken, naar iemand die meer inzicht had. Als ik sommige reacties lees op bijvoorbeeld Linkedin op een stukje over “De Do’ en Dont’s bij ADHD”. dan gaan mijn haren recht over eind staan. Er worden simpele handvatten aangeboden die je in de praktijk kan proberen. Hele citaten zijn geknipt en geplakt uit het boek van Dr. Laura Batstra; Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen. Mijn zoon heeft PDD-nos en ADHD en hij slikt dagelijks Concerta. En ik kan iedereen vertellen hoe blij ik daar mee ben. Een jaar of 6 geleden kregen wij ouders het advies om onze zoon uit huis te plaatsen. En er was geen behandeloptie meer. Wij hebben dit advies niet opgevolgd, maar kregen ook geen hulp meer. Na maanden stress, onbegrip, chaos kwam ik in tranen bij de huisarts, die ons verhaal aanhoorde en ons doorstuurde naar een kinderarts. Zij schreef ons de Concerta voor. Mijn man twijfelde nog even maar ik niet. Het was dit proberen of uiteindelijk het advies opvolgen, waar we niet achter konden staan. De eerste paar weken waren moeilijk. Het moeilijke gedrag verergerde, stress nam toe, maar daarna in combinatie met veel lezen over PDD-nos en ADHD, cursussen volgen en symposia’s bezoeken, zijn we zo blij dat we gekozen hebben voor medicatie. Nee het leven voor ons werd niet veel makkelijker, maar onze zoon functioneerde beter, en was meer handelbaar. Het was goed genoeg om thuis te kunnen blijven. Nu jaren later hebben we heel veel overwonnen samen, gaat hij elke dag met de taxi naar een rec4 school, en heeft hij (bijna) zijn eerste schooljaar zonder problemen doorstaan!
Gelukkig hoor en lees ik ook hele goede berichten over kinderen met ADHD. Maar deze berichten komen veel al van ouders af die initiatieven nemen, of van hulpverleners die echt begrip hebben voor deze ouders en kinderen. ADHD is geen modeverschijnsel, ADHD kan werkelijk een groot probleem zijn voor een kind, een jongere maar ook voor volwassenen. Onlangs heb ik een presentatie gegeven over ADHD. Er was een meisje aanwezig en zij vertelde dat ze nu 18 jaar is en sinds een aantal maanden weet dat ze ADHD heeft. Medicatie heeft voor haar een wereld geopend, en heeft inzicht gegeven met betrekking tot haar leven. Zij heeft het erg moeilijk gehad op school, veel problemen maar ook probleemgedrag. Weinig zelfvertrouwen, maar wel een grootte mond hebben. Ruzies thuis en problemen met het behouden van vriendschappen. Ik kreeg kippenvel toen zij haar verhaal aan het vertellen was. Ben blij dat ze haar leventje nu kan oppakken, en zich veel beter voelt. Waarom oordelen sommige mensen dan keihard over deze mensen? Als ik sommige reacties lees wordt ik chagrijnig, en vraag ik me af waarom deze mensen zo vel reageren? Ik denk dat als zij er zelf last van zouden hebben dan reageren ze vast anders. ADHD is een media probleem geworden, de media die ADHD veel te negatief belicht! Iets waar ouders en kinderen met ADHD, maar ook de volwassenen met ADHD de dupe van worden. Mooi spreekwoord hierover is: “Oordeel niet over anderen, voordat je dezelfde levensreis in zijn schoenen hebt gemaakt.”
Oordeel niet over ADHD voordat…
