Van de week keek ik naar de aflevering Verslaafd van Peter van de Vorst. Het programma raakt mij persoonlijk omdat wij helaas in een soort gelijk situatie zitten. Ditmaal gaat de aflevering over een jonge jongen met een game verslaving opgegroeid in een een oudergezin, met een broer en twee zusjes. Een moeder en haar kinderen die geleefd worden door haar verslavende zoon die alleen nog op zijn kamer verblijft, ’s nachts leeft en gamed, opstandig is richting zijn familie, alleen nog beneden komt om te eten en soms zelfs agressief is. Ik vindt het super dapper dat het gezin de jongen heeft opgegeven voor het programma, wat gunnen ze deze jongen een mooie kans. Tijdens het intake gesprek hoor ik Peter van de Vorst een aantal dingen zeggen waardoor ik me aangevallen en boos door voel. Hij zegt tegen de moeder: ‘Hé jij bent toch de baas in huis! Jij hebt toch de regie?’ Waarna de dochter in beeld komt en er nog een schepje boven op doet met: ‘Mijn moeder had best wel strenger voor mijn broer mogen zijn!’
En zo wordt de schuld in moeders schoenen geschoven! Een moeder die na haar scheiding hard heeft moeten knokken om haar leven weer op de rit te krijgen, een moeder die er moest zijn voor haar kinderen, een moeder die op haar manier onwijs haar best heeft gedaan. En dan wordt er zo iets gezegd?
Die wijzende vinger raakt mij omdat er ook vaak naar ons wordt gewezen., maar het meest naar mij als moeder. Wij hebben zonen met autisme die niet goed in het Nederlands onderwijssysteem passen en thuiszitters zijn geweest. Ik was toch de moeder die moest zorgen dat de kinderen op school in de klas zaten, dat zij zich aanpassen in de klas en uiteindelijk een diploma zouden behalen? Ik was toch de moeder die de regie in handen had?
Welke reden of oorzaak er is dat iets niet goed loopt in een leven is niet altijd de schuld van de ouders of de moeder. Het wordt beïnvloed door vele facetten zoals een beperking, onervaren leerkrachten, gebrek aan leerkrachten, niet passende hulpverleners, angst voor dwang en drangcultuur, vermoeidheid, tegengestelde adviezen. Kennisgebrek van autisme, thuiszitters, combinatie van autisme en verslavingen en ga zo maar door.
Als we spreken over eigen regie dan raak ik geïrriteerd. Mijn god hoe vaak heeft de afgelopen 20 jaar een hulpverlenersorganisatie de regie uit handen genomen? Ik kan niet meer vertellen hoeveel hulpverleners er in ons leven zijn geweest. Hoe afhankelijk je bent van wachttijden om vervolgens te merken dat de aangeboden hulp niet passend was. In wat voor een land leven we?
In het land van oordelen en veroordelen. En dan zegt men:
‘Hé jij bent toch de baas in huis! Jij hebt toch de regie?’