Ik schrik vaak van het nieuws. Kinderen die zelfmoord plegen vanwege pesten, maar ook kinderen die niet goed passen binnen ons onderwijssysteem. Helaas hebben wij dat zelf aan leve de lijve moeten ondervinden, en lees ik nog dagelijks berichten hierover. Kinderen die ziek zijn, chronisch ziek zijn, hooggevoelige of hoogbegaafde kinderen, kinderen met ADHD en/of autisme. En zo zijn er in Nederland nog veel meer kinderen die niet binnen ons onderwijs mee kunnen komen en tijdelijk of geheel thuiszitten.
Toch blijft men deze kinderen als vierkante blokjes in een rondje proppen. Net zolang proppen tot het kind en zijn ouders er bij neervallen.
Als je als ouder(s) zijnde merkt dat je kind lichamelijke en/of geestelijke klachten krijgt van school, ga je meestal als eerste op zoek naar hulp. Je gaat op school het gesprek aan met de goede hoop dat iemand je kind kan helpen. Plannen worden aangepast, en verschillende organisaties worden gealarmeerd. Samenwerkingsverband, trajectbegeleider of internbegeleider van school en leerplicht zijn de eerste waar je mee in aanraking komt.
Je begint vervolgens bij de huisarts om doorverwezen te worden naar een hulpverleners organisatie waarvan je hoopt dat zij jou en je kind verder kunnen helpen. Voor als nog moet het kind gewoon naar school, want dat is zogezegd goed voor hem of haar. Echter zie je dat elke dag, een dag overleven is voor je kind. Je kind met angsten worstelt, zich ziek voelt, moeilijk gedrag vertoont of letterlijk in de weerstand staat. Je kind wat zich maar probeert aan te passen, wel of juist niet opvalt in gedrag en gewoon goede cijfers haalt maar uiteindelijk toch niet meer naar school wil of kan. Kinderen die niet meer willen leven en angsten ontwikkelen door te lang aanpassen en onder te hoge druk leven en moeten presteren of juist te weinig uitdaging krijgen en onderpresteren.
Gesprekken met hulpverlening gaat plaats vinden en soms wordt er een diagnose gesteld. Toch ondanks een duidelijke diagnose moet je kind vijf dagen per week zes uur per dag naar school.
Afgelopen jaren zien we wel wat bewegingen in het passend onderwijs, maar toch is het voor veel kinderen niet passend te maken. Onze kinderen met autisme en angstproblematiek voelde zich enorm onbegrepen en onveilig op school. En elke dag moest ik hen weer naar school brengen met alle gevolgen van dien, tot het echt niet meer lukte. Depressie lag op de loer en was bij de een sterker aanwezig dan bij de ander. De hulpverlening (een kinderpsychiater) die bij ons thuis kwam, waren gericht op de schoolgang en vertelde dat als ze niet naar school gingen dat een boete kon volgen. Na de boete volgt een taakstraf, en als kers op de slagroom kwam de gevangenisstraf aan bod.
Hulpverlening die ingeschakeld was om het kind naar school te krijgen faalde, en dan komt dwang en drang om de hoek. Ouders worden gemeld bij voormalig AMK wat nu Veilig Thuis heet, OTS, gedwongen opname en rechterlijke machtigingen worden aangevraagd. Ouders die vaak prima zien wat hun kind nodig heeft, zien met welke mogelijkheden zij wel tot leren kunnen komen worden genegeerd en beschuldigt. Angst voor uithuisplaatsing en rechtszaken is groot. Zo’n gezin leeft onder grote druk! En niemand van de hulpverlening die het gezin daar bij ondersteund. Je staat als ouder(s) en kind alleen. In plaats dat men deze ouders helpt worden zij neergezet als slechte mensen die tegen het schoolsysteem schoppen, niet goed voor hun kind zorgen en met behulp van allerlei verslagen worden ze in de pan gehakt. Steun is moeilijk te vinden, tenzij je iemand treft die het wel begrijpt. Deze mensen zijn goud waard, maar er zijn er nog te weinig. Leerplichtambtenaren waar je mazzel mee moet hebben, heb je pech sta je binnen een poep en een scheet voor de rechter.
Mijn angst voor uithuisplaatsing is groot geweest, heel groot! Onze kinderen hadden het prima thuis, ontwikkelde op hun eigen niveau, werden niet verwaarloosd en wij ouders deden onwijs ons best om het autisme te begrijpen. Met een aantal geweldige mensen en hulpverleners achter ons hebben we het gered, maar man man wat is het oneerlijk en wat doen mensen elkaar aan?
Als je dan leest dat er een meisje op het strand Nulde wordt gevonden door een falend systeem, dat veel kinderen in Nederland aan mishandeling bloot worden gesteld, dat kinderen zelfmoord plegen omdat ze gepest worden en geen uitweg meer zien, dan is het niet te begrijpen dat jij als ouder(s) je kind liefdevol opvoed en opgejaagd wordt door zoveel mensen omdat je kind niet of niet geheel naar school kan gaan. Waar is de tolerantie voor kinderen die meer begeleiding nodig hebben, een andere manier van leren en ontwikkelen hebben? Waarom moeten alle vierkantjes in een rondje passen? Mag je in onze maatschappij niet meer jezelf en uniek zijn? Leren en ontwikkelen zonder papierenbewijs zoals diploma’s?
Inmiddels zijn onze kinderen jongvolwassenen en ze zijn op hun eigenwijze weg prima terecht gekomen. Met en zonder diploma’s of certificaten, met behulp van IVIO en zelflerende met behulp van internet. Ongeacht de trauma’s die ze hebben opgelopen hebben zij met de mensen die het autisme wel begrijpen de mogelijkheid gekregen zich te ontwikkelen. Zij hebben hen gerespecteerd, geaccepteerd, ondersteund en begeleid met hun beperkingen en talenten.
Het Nederlands onderwijs is veel te prestatie gericht, hoog is niet hoog genoeg, en met zoveel regels van onze regering is Passend Onderwijs voor veel kinderen onmogelijk en kunnen zij alleen nog maar uitvallen met alle gevolgen van dien. Opjagen van ouder(s) en kind. Het kind moet en zal binnen de muren van een schoolgebouw verblijven, ook al kan het kind dit niet aan!